Search the Community

Witam serdecznie, czy znajduje się tutaj jakaś osoba która mogła by mi ułatwić zdobycie wizy na podjęcie pracy jako Ratownik w USA? Był bym ogromnie wdzieczny za każda formę pomocy.

Witam, Mam 20 lat i jestem zainteresowany podjęciem pracy w stanach. Teraz tylko pytanie czy jest to możliwe bez wykształcenia wyższego? Ukończyłem liceum i zdałem maturę. W Charlotte od wielu lat mieszka moja ciocia, czy jest to jakiś dodatkowy atut? Nie musi to być żadna praca specjalistyczna, zależy mi na wyjeździe i rozpoczęciu zwykłego życia w USA. Proszę o wszelkie wskazówki na ten temat. Z góry dziękuje za pomoc, Kacper.

Cześć wszystkim, po pierwsze chciałbym zaznaczyć że jestem tu nowy więc proszę o wyrozumiałość jeśli napiszę coś głupiego W każdym razie oto moja krótka historia: od dłuższego czasu myślę o przeprowadzce do USA, jednak od razu powiem że są to plany na za 2-3 lata. Obecnie mam 20 lat i pracuję jako product designer w tzw. software housie, za 3 miesiące (jeżeli trwająca rekrutacja pójdzie po dobrej myśli na co się zapowiada) przenoszę się do jednej z większych firm w Polsce i Europie tego typu na to podobne stanowisko, gdzie wymagana jest bardzo szeroka wiedza z tej dziedziny grafiki. Projektowanie graficzne praktykuję już od kiedy miałem 10 lat, a pracuję w zawodzie od kiedy byłem nastolatkiem, więc mam dużo większą wiedzę w tej dziedzinie niż moi rówieśnicy czy nawet koledzy z zawodu (wiem że to brzmi egoistycznie ale takie są realia, ciężko na osiągnięcie tego poziomu pracowałem). Z racji tego że do USA na wizę H1B potrzeba bachelor's degree, czyli odpowiednika polskiego licencjatu, podjąłem się studiów zaocznych. Problem jest taki że na studiach koszmarnie nudzę się, marnuje całość wolnego czasu na wykonywanie absurdalnych po prostu czynności i uczenie się zupełnie niepotrzebnych rzeczy, nie raz facepalmując na głupotki które mawiają wykładowcy, że o kosmicznych pieniądzach które na nie wyrzuciłem nie wspomnę. Ale poziom polskich studiów zostawiam już na inny czas. Oh, dodam jeszcze że mam dyplom z liceum plastycznego chociaż nie wiem czy to cokolwiek znaczy I oto moje główne pytanie: Czy w mojej sytuacji, jeżeli bardziej rozwinę swoją karierę i rozpoznawalność w czasie 2-3 lat ale rzucę studia w tym momencie (po zakończeniu 1 roku) to czy jest jakiś sposób w którym ewentualny "wysokopoziomowy" pracodawca z USA w przyszłości mógłby załatwić mi jakąkolwiek wizę? Czy jedyne co się liczy to papierek a nie faktyczny poziom potencjalnego pracownika? Wiem że gadka o tym jak to wyglądać może za 2-3 to trochę wróżenie z fusów (w szczególności biorąc pod uwagę napięcie polityczne w US) ale jakby to wyglądało na tą chwilę? Po prostu nie chce mi się marnować jeszcze 2 lat i paru tysięcy na studia na których nic się nie uczę... Dzięki za jakiekolwiek odpowiedzi, jeszcze raz przepraszam jeżeli piszę głupoty i wypadłem jak egoista

Witam ja i mój narzeczony będziemy ubiegać się teraz o wizę narzeczeńską. Z jego strony wszystko przebiega doskonale(ma dobrą pracę, ubezpieczenie.) Ja niestety teraz straciłam pracę. On teraz musi podać 5 letnią historię mojego zatrudnienia. 1. Przez ten okres czasami wykonywałam prace dorywcze (w tym nawet zdarzyła się praca jednodniowa na umowe zlecenie.) 2. Czy mam podać okresy zatrudnienia np trzymiesięczny nawet jeśli tylko w jednym z nich pracowałam? 3. Czy konieczne jest abym była obecnie zatrudniona, kiedy to mój narzeczony wypełnia formularz wizowy? Czy ewen. będzie ok jeśli znajdę pracę trochę później , ale w trakcie wypełnienia mojej aplikacji 4. Czy ewen. ktoś mógłby mi polecić jakiegoś eksperta? Dziękuje -Ela

Witam. Od zawsze moim marzeniem jest zamieszkać w USA. Byłem już tam parę razy i za każdym razem od nowa zakochiwałem się w tym miejscu. Kończę liceum. Czeka mnie egzamin dojrzałości i na końcu wybór uczelni oraz kierunku w jakim chce iść w swoim życiu. Więc przychodzę do was z pytaniem " Jakie zawody są , lub prawdopodobnie będą poszukiwane w USA? " Wiem , że nie jesteście wróżkami , ale tak z doświadczenia albo podsyłając jakiś link. Dodam tylko że jestem bardziej humanistą. W jakim kierunku polecacie iść aby mieć łatwiejszą drogę ? Myślałem o HR,PR,Dziennikarstwie i Marketingu.

Witajcie, nie bawem zacznę sprzedaż na Amazonie. Jest to mój pierwszy produkt, nie mam wielu znajomych w US i szukam pomocy tutaj. Czy pomoglibyście mi zdobyć pierwsze sprzedaże? Produkt kosztuje 13$ ale na pewno tutaj zrobię zniżkę. Proszę o pomoc i wyrozumiałość. Pozdrawiam

Pracuje w firmie z kapitałem niemieckim, która świadczy usługi m.in. dla klientów z USA. Czy ktoś się orientuje, jakie trzeba spełnić wymagania, aby pracować zdalnie bezpośrednio z Polski dla klienta amerykańskiego? Czy jest to tak proste jak na linii np. Polska - Niemcy, tj. zakładam działalność, podpisuję z klientem za oceanem umowę, a potem co miesiąc wystawiam Fakturę Vat na jego firmę? -> podatek dochodowy od tej FV płacę w PL, vat również wg stawki 23%... Czy jednak USA i dla tego typu umów są "nieprzychylne" i trzeba spełnić dużo więcej warunków i wykonać masę innej papierologii aby można było wszystko zgodnie ze sztuką rozliczać i w USA i w PL?

Witam, Drodzy forumowicze - mam pewien problem do rozwiązania odnośnie wizy. We wrześniu 2018 otrzymałem 10 letnią wizę B1/B2. Planowałem wyjechać na około 2 miesiące do moich znajomych w Colorado (zapewnione mam zarówno mieszkanie jak i jedzenie). Plany nie były jeszcze bardzo skonkretyzowane i planowałem na początek lecieć do NYC, Miami i Chicago a potem reszte czasu w Colorado. Dokładne terminy i plany nie były ustalone i taką wersję(wraz z planem odwiedzenia miast) podałem konsulowi. Wiza 10 letnia otrzymana. W listopadzie powstały konkretne daty i zakupiony samolot. W firmie miałem zmienić status z pracownika z umowy o prace na umowę zlecenie (miałbym płacone od efektów - czyli znalezienia klienta jeżeli kogoś ciekawi jakim cudem 2 miesiące wolnego ). Ale w grudniu niespodziewanie sytuacja się diametralnie zmieniła. Dostałem bardzo ciekawą ofertę pracy, którą przyjąłem. Generalnie praca na całym świecie, w tym projekty w USA. No i tu sedno problemu. W styczniu wyjeżdżam turystycznie ale w lutym mam zrealizować krótki, około 2 tygodniowy projekt dla polskiej firmy, całkowicie opłacony z Polski bez kontaktu tak na prawdę z żadną firmą Amerykańską ( tak naprawdę przejazd samochodem z możliwością wyjazdu do Kanady i Meksyku i zebranie paru danych i odesłanie doi firmy). I potem dalej wracam rozkoszować się wolnym, narty itp i powrót do PL w marcu. Pytanie czy wiza B1/B2 jest dobrym wyborem? No i jak to wytłumaczyć urzędnikowi na Lotnisku zwłaszcza, że nie będę miał 100% pewności , że projekt wpadnie? Mój cel jest czysto turystyczny ale z możliwościa wpadnięcia projektu. Co tu począć - i nadmienię, że moim celem jest by działać z prawdą. Dodam, że wcześniej byłem już w USA na wizie J1(ponad rok temu wróciłem, wszystko w terminie), posiadam SSN, prawo jazdy stanowe oraz uczyłem się na Amerykańskiej uczelni. Jestem osobą niekaraną, z wyższym wykształceniem, bardzo dużo podróżuję co także zostało podane na rozmowie z konsulem - jeżeli ma to jakieś znaczenie Będę ogromnie wdzięczny za wszelką pomoc.

Gdzie w internecie szukać ofert pracy w USA? Czy po każdym zawodzie w technikum skończonym w Polsce potrzebne są kursy w USA żeby tam pracować? Czy po technikum gastronomicznym w Polsce też będą potrzebne kursy w USA? Czy kurs zrobiony w Polsce z jakiegoś zawodu będzie się liczył w USA czy raczej trzeba u nich robić? Czy po technikum skończonym w Polsce i bez żadnych kursów, dostanie się prace jakąkolwiek pracę, chociaż na skasie w sklepie?

W przyszłości, gdy skończę szkołę to planuję wyjechać do USA, ale nie wiem jaki zawód będzie na tyle dobry (technikum bez studiów) żeby tam wystarczająco zarabiać na życie? Nie muszą byc to nie wiadomo jakie sumy, ale zeby móc normalnie żyć. Na szczęście dopiero od września będę chodziła do szkoły ponadgimnazjalnej więc mam chwilę podjęcie decyzji. Na pewno idę do technikum, ale na studia nie zamierzam iść. Jakie zawody są w USA z takim wynagrodzeniem jak wyzej napisałam?

Witajcie, Jak w Stanach respektują tytuł polskiego inżyniera (technologia chemiczna)? Mam jakąś szanse znaleźć po tym pracę w zawodzie? Chłopak chce mnie do siebie ściągnąć, a ja zastanawiam się nad tym, czy nie lepiej byłoby zostać jeszcze w Polsce i zrobić dodatkowo magistra. Jakie są realia pracy w chemii? A może ktoś z Was pracuje w zawodzie i podzieli się doświadczeniami?

Manhattan, Now Jork. Na moim pietrze, u mnie w firmie od 2 tygodni pracuje polonijna firma. Chlopaki [jest ich 4] stawiaja sciany i robia drobna eletryke. Dzis szpachlowali. Nic szczegolnego. Chlopaki maja niezwykly jezyk. Uzywaja slowa na "k" ok 4-6 x na minute/osoba, slowa na "ch" ok 2,3 x na minute/osoba - co w pomnozeniu przez ilosc osob daje cos niesamowitego / makabrycznego !. Dzis liczylem. Do tego dochodza slowa poboczne typu: jeb..., piz....pierd.... no wiecie sami jakie slowa ! Oni sa w stanie uzyc przymiotnika jeb...do slowa srubka...tak pzykladowo. W biurze nikt nie zna polskiego. 2,3 razy dziennie przychodzi do nich jakis koles, chyba ich szef. Ten jeszcze lepszy jest. Juz raz tu pisalem, ze Polacy w US [jesli chodzi o budownictwo] nie prowadza zadnych firm budowalnych. Prowadza male "firmeki remontowe". Zatrudniaja bez ubezpieczen, bez benefitow. Zatrdniony jest zdany sam na siebie. No i tu mamy przyklad co za ludzie przychodza do pracy. Wiedzialem to z calej masy opowiesci. Teraz mam sie okazje przekonac na "wlasnych uszach" i polsuchac piekny jezyk ojczysty z kraju.

Hej, mam pytanie. Posiadam aktualnie wizę turystyczną, lecz chciałabym w tym roku wybrać się do USA do pracy na wakacje. Kończę właśnie liceum więc nie jestem studentem, nie mam pojęcia jaką kategorie wizy wybrać i czy w ogóle jest możliwość abym otrzymała pozwolenie na prace w USA. Proszę o pomoc

Hej, czy może ktoś pracuje w okolicach South Plainfield i wie czy w swoich miejscach pracy nie jest poszukiwany pracownik produkcji itp.? Najlepiej u polskiego pracodawcy, bo jak narazie mam trudności z angielskim. Byłabym wdzięczna za każdą pomoc

Witam, Ogólnie sytuacja przedstawia się tak mam 20 lat, skończyłem technikum budowlane maturę zdałem. Nie miałem nigdy kłopotów z prawem. Moim marzeniem zawsze było wyjechać do USA .Tata był tam przez około 7lat z przerwami w latach 90tych. Wszystko legalnie (zielona karta). Kuzyn taty ma tam firmę budowlaną mówi że pracę u niego mam zagwarantowana bo pracowników ponoć brak. I tu pojawia się moje pytanie czy mam jakiekolwiek szanse na dostanie wizy na pracę tymczasową? Z góry dziękuję za Pomoc.

Witajcie . Tak z ciekawosci postanowilem sie zapytac was mieszkajacych w Usa jak to jest z umowami o prace. Jako ze interesuje sie aspektami zycia w Usa a wiedza z google nie zawsze oddaje realia postanowilem zapytac u zrodel czyli ludzi ktorzy tam mieszkaja i pracuja.Pozwolilem sobie sformulowac kilka pytan do was. 1. Czy sa umowe o prace w formie papierowej? 2. Czy sa tez jak w europie okresy wypowiedzenia czy poprostu jak na filmach z dnia na dzien i do widzenia? 3. Czy istnieja umowy typu czasowe i na tzw."stale"? 4. Czy istnieja ochronki dla kobiet w ciazy , niepelnosprawnych itd jak w europie? 5.Czy jestescie skazani na np. niskie wynagrodzenie poniewaz nie macie odpowiedniego wyksztalcenia na papierku jednak umiecie wykonywac dana prace? 6. Czy istnieje w Usa swiadczenie dla bezrobotnych? 7. Czy umowa "na stale " jest wymagana np. do zakupu domu samochodu w kredycie? Dziekuje z gory za odpowiedzi.

Witam, Mam tylko dwa krótkie pytania odnośnie prawidłowego wypełnienia wniosku DS-160. Wymagane jest aby formularz został wypełniony w języku angielskim. Czy w sekcji present employer: w moim przypadku jest to Urząd Miasta ......... , muszę wpisać przetłumaczoną na język angielski. Tak samo w okienku state/province " w sekcji adress and phone inf. wpisuję nazwę województwa przetłumaczoną na język angielki? nie mam pojęcia co z tym robić. Z góry dziękuję za odpowiedź.

Cześć, piszę tutaj ponieważ chciałam ostrzec Was przed Campem OZARK. W wakacje 2017 pracowałam na tym Campie jako support stuff w kuchni. Warunki pracy były bardzo złe, pracowaliśmy prawie cały dzień. Poranna zmiana zaczynała o 6 rano i pracowała do 15:00. Jednak na tym dzień pracy się nie kończył, po 2h trzeba było wrócić do pracy na kolacje i serwowanie co trwało kolejne dwie godziny. Długość czasu pracy popołudniowej zmiany był podobny. Dodatkowo w ciągu 70 dni mieliśmy gwarantowane 7 dni wolnych z czego mieliśmy tylko 4. Pozostałe dni tłumaczyli jako half day off, że niby w sobotę pół dnia wolnego po południu i w niedziele do południa, jednak w te dni i tak pracowaliśmy po 8-9h a ekipa sprzątająca nawet dłużej. Dla nich half-day off był gorszy niż inne dni ponieważ cały dzień nosili ciężkie kufry dzieci i mieli tylko 2 posiłki w ciągu dnia. Warunki w których żyliśmy też były tragiczne, duszne domki z piętrowymi pryczami w których mieszkało około 20 osób, robactwo wszędzie, brak klimatyzacji (około 40 st w ciągu dnia i bardzo duża wilgotność), wszystko śmierdziało i rozpadało się. Jakby tego było mało, Camp nie wypłacił całej kwoty wynagrodzenia, ograniczali dostęp do internetu chociaż sala była pusta, a był to najlepszy czas na rozmowy z Polską. O ile warunki mieszkania jakoś się przeżyje i nawet liczbę godzin (chciaż nie powinno tak być) to brak wypłacenia części wynagrodzenia oraz traktowanie nas przez kierownictwo było niedopuszczalne. Traktowali nas jak dzieci, niczego nie wolno było robić i zmuszali nas do różnych spotkań, o których na początku mówili, że są nieobowiązkowe. Ścigali wszystkich po pokojach i kazali uczestniczyć w ich wydarzeniach i całym tym cyrku. Gdy mówiliśmy o problemach dla nas ważnych typu brak dostępu do internetu by porozmawiać z bliskimi, to zbywali to uśmiechem i wzruszeniem ramionami, to samo tyczy się braku posiłków w pewne dni czy wysokości wynagrodzenia. Podsumowując, pod przykrywką chrześcijańskiego Campu, wykorzystywali nas, nie szanowali i traktowali jako gorszy sort bo przyjechaliśmy do pracy do wielkiej ameryki, a wszystko z uśmiechem na ustach.

Witam. Szukam pracy w Los Anegeles, lub USA zdalnie z możliwością zrobienia wizy H1B. Mam duże doświadczenie w imporcie z Chin, Korei, Tajwanu i Europy. Pozyskiwaniu nowych dostawców, research rynkow. Udział w międzynarodowych Targach medycznych w Dusseldorf. Rownież mam doświadczenie w sprzedaży i marketingu - opracowanie materiałów reklamowych, katalogów, opakowań etc. Węcej informacji można znaleść na linkedin: https://www.linkedin.com/in/julia-komarow/ Z góry dziekuję za każdą pomóc i poświęcony czas. Pozdrawiam, Julia

Witam, Mam 19 lat i zamierzam starać się o wizę turystyczną do USA. Skonczylam liceum, po maturze pracowałam do końca wakacji, teraz uczęszczam na dwuletnie studium policealne publiczne, już nie pracuję. Czy lepiej gdy będę starać się o wizę teraz podając za argument szkołę i czy mam jakieś szanse na dostanie jej? Czy jednak spróbować dopiero po znalezieniu pracy w Polsce? Dodam że nie mam nikogo z rodziny przebywającego w tym kraju, chłopak posiada wizę na 10 lat i chciałam wyjechac tam razem z nim.

Witam. Nie znalazłem na to odpowiedzi, więc postanowiłem. Że napiszę do was. Jestem jeszcze młodą osobą, mam dopiero 17lat. Jestem elektrykiem w zawodówce 1klasa i się zastanawiam nad moją przyszłością. Planuję po tej szkole pójść do liceum 2letniego/później ewentualnie na studia. Podczas, gdy chodzę do zawodówki chciałbym nauczyć się także programowania w domu przez ten czas. Ponieważ ciekawy jestem tego, zacząłem ostatnio od programu C++ i ostatnio sobie coś tam próbowałem napisać w programie. Dopiero się uczę, aczkolwiek staram się, głównie z internetu korzystam. Czasami napiszę na jakimś forum o pomoc, co znaczy dany kod. Zapewne jeszcze mam trochę czasu, ponieważ w wieku 18lat będę pracował w Polsce, chodź rozmyślam pracę w Niemczech jako elektryk, nabieram doświadczenia powoli. Powiem, że wolałbym pracę umysłową, nie lubię się męczyć na praktykach jako elektryk. Aczkolwiek wybrałem ten zawód, ponieważ tak zasądziłem. Domyślam się że to forum nie służy do pytania jaka praca lepsza więc od razu zapytam. Czy przyjmą po takiej zawodówce/liceum do USA jako elektryk/ewentualnie programista? Nie byłem nigdy w USA. Pierw wolałbym pozwiedzać, czy mi się tam spodoba. Pozdrawiam.

Chciałbym, aby ktoś pełny wiedzy udzielił mi informacji. Mianowicie, aktualnie mam 22 lata, wykształcenie zawodowe, tj Czeladnik - Stolarz. 4 lata doświadczenia w zawodzie, lecz ciężko byłoby zebrać pełną 4 letnią historię pracy. Dodatkowym atutem jest to, że jestem spawaczem MIG/TIG, z 2-letnim doświadczeniem i pełną dokumentacją. Posiadam też kwalifikację do pracy pod napięciem kat. E, i ochroniarza stopnia 2. Oczywiście od 4 lat posiadam też prawojazdy kat. B. Na przełomie kilku kolejnych miesięcy, chciałbym dostać się do USA i spróbować tam życia i pracy. Schody zaczynają się w momencie doboru wizy. O jaką wize mogę lub powinienem próbować walczyć ? W USA nie mam bliskich, Jeśłi już kwalifikuję się pod jakąś wize pracowniczą, jakie kroki podjąć pierwsze w celu jej uzyskania. Mógłby wyjaśnić mi ktoś, krok po kroku jak rozpocząć przygodę w kierunku USA ? Aktualnie spędziłem zbyt dużo czasu na przeróżnych forach, i zrobiłem sobie przez to mętlik w głowie nierozumiejąc już kompletnie niczego.

"Porobili mi zdjęcia i kazali założyć pomarańczowy uniform, taki dla kryminalistów. O północy wprowadzili mnie do pomieszczenia wielkości polskiej sali gimnastycznej, gdzie na piętrowych łóżkach spało ponad 60 osób. Część to byli miejscowi zamknięci za DUI, pobicia, narkotyki; część to imigranci bez papierów, tacy jak ja" – mówi Marek, który spędził miesiąc w więzieniu w Ohio, po tym jak schwytała go Straż Graniczna. Marek, który od pięciu lat mieszka na przedmieściach Nowego Jorku, na święta wielkanocne wybrał się samochodem do znajomych w Chicago. Nie pierwszy raz tam jechał. W Wietrznym Mieście bywał dwa razy w roku; tam ma zarejestrowany samochód oraz posiada prawo jazdy z Illinois, takie dla imigrantów, którzy nie mają papierów. "W tamtą stronę było bez problemu – mówi Marek, któremu w podróży towarzyszyła jego partnerka Justyna z ośmioletnim synkiem Mateuszem. – Jakieś 400 mil od Chicago zatrzymaliśmy się na postoju przy 90-tce, żeby odpocząć, zatankować, napić się kawy i wyprowadzić psy. Zjeżdżając widziałem, że stali po przeciwnej stronie drogi, ale myślałem, że to policja na 'suszarkę łapie'". Okazało się, że była to Straż Graniczna, która w tym miejscu miała punkt kontrolny. "Wysiadłem już z samochodu, gdy zajechał mi drogę od tyłu. Pierwsze słowa, jakie do mnie skierował, to: jesteś na wizie turystycznej B2 i przekroczyłeś termin pobytu – wspomina Marek. – Opowiedziałem, że nie, i zapytałem o powód zatrzymania, na co usłyszałem: zbyt wolna jazda. To niby z jaką prędkością miałem zjeżdżać na postój?". Polak pokazał funkcjonariuszom amerykańskie prawo jazdy z adresem w Chicago i dokumenty samochodu, zarejestrowanego na jego nazwisko. Oni sprawdzili samochód. "Spokojnie, nie denerwuj się, jeśli nie będziesz miał historii kryminalnej, to cię puścimy, potem tylko będziesz miał sprawę w sądzie imigracyjnym" – powiedział funkcjonariusz, który – widząc chicagowskie prawo jazdy dla imigrantów bez Social Security – już upewnił się w swoich przypuszczeniach. "Powiedzieli, że muszą nas przewieźć na posterunek, bo nie mają w samochodzie jakiegoś systemu, żeby nas sprawdzić – mówi Marek. – Na posterunku w pięć minut wiedzieli, kiedy przyjechałem, na jakiej wizie, kiedy wygasła jej ważność. Wszystko mieli zapisane". Sprawdzali, robili odciski palców. Pytali, do jakiego kościoła w Polsce należy, kiedy przyjechał, czy pracuje, czy się uczy, gdzie mieszka. "Odpowiadałem zgodnie z dokumentami, że w Chicago i że jadę do Nowego Jorku odwieźć Justynę i Mateusza, bo u mnie byli na święta. Chyba trzy godziny nas maglowali, po dziesięć razy te same pytania zadawali, żeby złapać na jakiejś nieścisłości. Jak nas traktowali? Tak jak w Polsce: jeden udaje złego, drugi dobrego. Częstowali kanapką, ale byłem tak zestresowany, że o jedzeniu nie myślałem" – opowiada Marek. W końcu okazało się, że zamiast wypuścić, jak obiecali, przewiozą go do więzienia imigracyjnego. "Jak zakuwali Marka w kajdanki, to był chyba najgorszy moment. I tak się jakoś zachowali, bo zrobili to za drzwiami, żeby Mateusz nie widział – mówi Justyna. – Potraktowali nas jak kryminalistów, a my przecież nic złego nikomu nie zrobiliśmy: nikogo nie okradliśmy, nie zamordowaliśmy ani nie pobiliśmy". "W takich przypadkach powinni założyć bransoletkę na koszt zatrzymanego i do momentu deportacji wypuścić do domu" – stwierdza nasz rozmówca. Marek jest jedną z tysięcy osób zatrzymanych do kontroli w pasie przygranicznym Stanów Zjednoczonych. Sięga on aż 100 mil w głąb kraju i biegnie wzdłuż każdej z jego granic: z Kanadą, Meksykiem, oraz tych na Zachodnim czy Wschodnim Wybrzeżu. Funkcjonariusze Straży Granicznej zatrzymują ludzi do kontroli przy drogach, pytają o dokumenty imigracyjne oraz przeszukują pojazdy. Kontroli poddają wszystkich, bez względu na status. W ten sposób na pasach przygranicznych w pobliżu Kanady czy Meksyku rocznie aresztują tysiące imigrantów, którzy nie posiadają ważnych dokumentów pobytowych. Czwarta Poprawka do Konstytucji USA chroni Amerykanów przed przypadkowymi kontrolami i przeszukaniami, ale według rządu amerykańskiego zasada konstytucyjna nie do końca obowiązuje w pasie przygranicznym. Jak czytamy na stronie American Civil Liberties Union, tak jak na przejściach granicznych funkcjonariusze Służby Granicznej nie potrzebują nakazu sądowego, żeby przeszukać podróżnego lub jego bagaż, podobnie w pasie przygranicznym Służba Graniczna ma pewną, choć nie nieograniczoną, swobodę działania. "W tej 100-milowej strefie Służba Graniczna może tworzyć punkty kontroli imigracyjnej, ale nie może zatrzymywać ludzi bez uzasadnionego podejrzenia o wykroczenie imigracyjne" (uzasadnione znaczy więcej niż przeczucie)" – czytamy na stronie ACLU.org. W praktyce jednak różnie bywa, a obrońcy praw obywatelskich argumentują, że dochodzi tam do nieprawnych zatrzymań. "Moja prawniczka powiedziała, że zatrzymano mnie bezprawnie. Można się od tego odwoływać, ale to słono kosztuje" – mówi Marek, który uznał, że nie będzie na to wydawał ciężko zarobionych pieniędzy. *** Justynę, która do Stanów przyjechała dwa lata temu, na wizie turystycznej, też chcieli zatrzymać. Uratowało ją to, że nie było w okolicy ośrodka penitencjarnego z wolnym miejscem dla matki z dzieckiem. Jedną noc musiała spędzić w areszcie, na posterunku. "Cela wyłożona płytkami, łóżka z nierdzewnej stali, zimne jak w prosektorium. Dali koc, szary, cienki jak ścierka. Tragedia. To była najgorsza noc w moim życiu – opowiada wstrząśnięta Justyna. – Mateuszek kiedyś chciał być policjantem albo żołnierzem, ale po tym jak zobaczył kajdanki i łańcuchy i jak ta praca wygląda z bliska, stwierdził, że już nie chce być mundurowym". Gdy ich rano wypuszczono na wolność, koledzy Marka, którzy w nocy przyjechali po jego samochód, byli już w drodze do Chicago. Na policji powiedziano im, że nie wiadomo, kiedy Justynę wypuszczą. Wrócili jednak, a Justyna z Mateuszem spędzili tydzień w Chicago, czekając na Marka. Cały ten czas Justyna robiła, co mogła, by wyciągnąć Marka z więzienia. Nie było jej łatwo, bo słabo zna angielski, nie ma rozeznania w amerykańskim systemie prawnym oraz przepisach imigracyjnych. "Nie da się opisać, co przeszłam" – mówi Polka, której z pomocą znajomych udało się znaleźć lokalnego prawnika. Po tygodniu, gdy stało się jasne, że Marka tak szybko nie wypuszczą, wróciła z synkiem do Nowego Jorku. *** "Gdy zamknęły się za mną drzwi więzienia, to urwał mi się kontakt ze wszystkimi. Zabrali mi telefon, prawo jazdy, ważny paszport" – opowiada Marek. Okazało się, że to nie więzienie imigracyjne, ale takie mieszane, w którym przebywali nielegalni imigranci, ale też lokalni kryminaliści, zatrzymani za różne przewinienia. Wszyscy ubrani byli w sztywne, pomarańczowe więzienne drelichy. "Wielkie pomieszczenie, a w nim piętrowe łóżka dla ponad 60 osób. Jak brakowało miejsca, bo co jakiś czas kogoś przyprowadzali, to rozkładali materace na podłodze" – mówi Marek, który "na dzień dobry" dostał dwa koce, dwa prześcieradła, ręcznik, trzy pary skarpetek i bieliznę. Najgorsza dla niego była monotonia, bo każdy dzień wyglądał tak samo. Pobudka o 6 rano i słanie łóżek. Jedzenie "takie szpitalne": na śniadanie płatki z zimnym mlekiem i owoce z puszki. Facet się nie naje. Na lunch amerykański hamburger albo makaron, ziemniaki puree z wody. I tak na zmianę. "Dopiero po kilku dniach się zorientowałem, że można za swoje pieniądze, które ktoś z zewnątrz wpłaci na twoje konto, kupić suchy prowiant: ciastka, sneakersy, zupki chińskie. Zamawiało się i za tydzień przychodziła dostawa. Bez tego ciężko było" – opowiada Marek. Po każdym posiłku trzeba było oddać plastikową łyżeczkę, którą podawano do każdego rodzaju jedzenia, nie było widelców ani noży. Strażnik liczył łyżeczki, gdy rozrachunek się nie zgadzał, to najpierw dawał ostrzeżenie, potem zarządzał przeszukanie sali. Ten, u kogo znaleziona została poszukiwana łyżeczka, miał odebrane wszelkie przywileje na miesiąc. Na sali były dwa telewizory, a w ciągu dnia godzinę albo półtorej więźniowie chodzili na "spacerniku", jak był otwarty. "Nic innego nie było do roboty, to się chodziło w kółko. Niedaleko było małe jeziorko; tam czasem ktoś kosił trawę; zatrzymywaliśmy się i patrzyliśmy. Były też ławki, można było usiąść i pograć w coś" – opisuje więzienny czas Marek. Rozgrywki w szachy, warcaby i domino to były jedne z niewielu rozrywek w ciągu dnia. "Nauczyłem się grać w domino; w warcaby dobrze mi szło, ogrywałem gości" – mówi Marek i dodaje, że niektórzy grali w pokera na jedzenie. – Zwycięzca wychodził z workiem suchego prowiantu, który inni dostali od rodziny albo zakupili za pieniądze przelane na ich konto". Do ubikacji można było iść o każdej porze dnia i nocy. Łazienka znajdowała się z boku sali, gdzie więźniowie spali i spędzali całe dnie. Sześć kabin prysznicowych odgrodzonych było parawanami. "Wieszało się ręcznik i wszyscy wiedzieli, że prysznic zajęty. Nie tak jak w wojsku w Polsce, gdzie 30-40 gości pod prysznic razem szło. Tutaj niby więzienie, ale pod tym względem warunki były ok" – opowiada Marek. Od 10 wieczorem obowiązywała cisza nocna. Światła jednak nigdy do końca nie były gaszone. Tych, którzy w nocy rozmawiali, rozdzielano i przenoszono w dwa różne końce pomieszczenia. *** Był jedyną osobą z Europy na tej sali. Pozostali imigranci to przeważnie Latynosi, których było około trzydziestu. "Wielu mówiło, że zostało złapanych w tym samym miejscu na 90-tce, tak jak ja – niby za wolną jazdę. Straż Graniczna tam miała taką rutynę: widzieli w samochodzie kilka osób o ciemniejszej karnacji – to zatrzymywali. Mnie pewnie też wzięli za Latynosa – mówi Marek, który nie jest wysoki, ma ciemne włosy i mocno opaloną skórę. – W tamtym rejonie policja współpracuje ze służbami imigracyjnymi. Jak cię złapią za byle co: stłuczka czy coś nie tak z samochodem, to nawet jeśli wszystko pozałatwiasz, popłacisz, to potem trafiasz do więzienia i przed sąd imigracyjny. Gdy ktoś nie ma papierów, to nie polecam wyprawy samochodem na północ". Na sali więziennej nikt nie mówił po polsku. "Musiałem się dogadywać po angielsku i hiszpańsku jak umiałem – wspomina nasz rozmówca i dodaje, że to właśnie Latynosi najbardziej mu pomogli. – To bardzo dobrzy i mili ludzie. Pierwsi mi tam podali rękę. Pokazali, jak zadzwonić z aparatu telefonicznego, zaoferowali, że mogę skorzystać z ich karty telefonicznej, jeśli nie mam swojej. Wytłumaczyli, jak ktoś może mi zrobić przelew pieniędzy, pokazali na jakie konto. Bardzo w porządku ludzie. Jeśli czegoś potrzebowałem, to nawet nie musiałem pytać, sami dawali. Pocieszali, że wszystko będzie dobrze, że to nawet dobre miejsce". Latynosi trzymali się razem, "jak bracia", mimo że wcześniej się nie znali. "Byli bardzo religijni, co wieczór śpiewali modlitwy, tak na wesoło" – opowiada Polak, który zaprzyjaźnił się z jednym z więźniów z Ameryki Południowej. To mężczyzna, który do więzienia trafił dwa tygodnie wcześniej, i pierwszy podszedł do Marka, by z nim porozmawiać. Okazało się potem, że też mieszka w Nowym Jorku i do dzisiaj utrzymują kontakt. *** Na ścianie wisiały cztery telefony. W godzinach od 8 rano do 8 wieczorem można z nich było dzwonić poza więzienie. "Czasem ustawiała się kolejka i trzeba było 20 minut czekać, ale były takie godziny, że nikt nie dzwonił, i można było swobodnie porozmawiać" – mówi Marek. Długość rozmów ograniczały jednak koszty. Połączenia były drogie jak międzynarodowe, po 50 centów za minutę. "Dla mnie nieważne było, ile to kosztowało. Chciałam go usłyszeć chociaż raz dziennie, żeby wiedzieć, jak się trzyma, czy wszystko w porządku. Tyle się słyszy historii o więzieniach" – twierdzi Justyna, która uzupełniała konto więzienne Marka i codziennie relacjonowała mu, co udało się jej załatwić z adwokatem. Dla Marka ten telefon na ścianie to był jedyny kontakt ze światem zewnętrznym. "Chciałem wiedzieć, co słychać na zewnątrz, bo siedząc tam, w tych czterech ścianach, bez kontaktu z bliskimi, deprechy można było dostać" – mówi Marek. *** Pierwszą sprawę w sądzie imigracyjnym Marek miał mieć po dwóch tygodniach. Nie odbyła się, bo sędzia się rozchorował. "Jak po kolejnym tygodniu nie było mowy o terminie rozprawy, to mnie niemoc ogarnęła. Dzień za dniem upływał monotonnie i nudnie, nie wiedziałem, co będzie, nie było dostępu do informacji. A tu jeszcze na początku maja zaplanowana była komunia Mateusza. Pomyślalem, że w ogóle nie wyjdę, albo że mnie deportują prosto z więzienia. Inni, w takiej samej sytuacji jak ja, siedzieli tam po cztery miesiące" – wyjaśnia Marek. Ci, którzy siedzieli dłużej, przenoszeni byli na inną salę. "Jak mieli wyznaczoną sprawę imigracyjną, ale nie mieli adwokata – z urzędu nie chcieli dawać, żeby nie obciążać państwa kosztami – to przenoszeni byli do Luizjany. Stamtąd, po dwóch tygodniach, deport". "Jeden z więźniów, młody muzułmanin, trafił do więzienia, bo wiza mu wygasła miesiąc wcześniej. Pewnie ktoś z sąsiadów go podkablował; zgarnęli go z mieszkania. Siedział 18 miesięcy i dostał deport" – opowiada Marek. Był też student z Egiptu, legalnie na wizie studenckiej, ale z powodu operacji na oczy opuścił trzy tygodnie zajęć. "Pokazał w szkole zaświadczenie od lekarza, ale jakoś nie uznali. Przywieźli go dwa tygodnie przed moim wyjściem. Miał grube okulary, od razu widać było, że miał problemy z oczami. Poprosił o krople, to mu dali. Ale przez dwa dni nic nie jadł, taki był zestresowany. Co się dziwić, siedział w domu, chory, a tu immigration przychodzi i zgarnia go do więzienia – opowiada Marek. – Z innym gościem mieli problem, bo był z Nepalu i nie mieli dla niego tłumacza. On był rezydentem, ale coś narozrabiał w domu. Żona zadzwoniła na policję, jego zgarnęli, potem żonie przeszło, a on nie mógł wyjść, bo musiał w sądzie się stawić, ale bez tłumacza nie dało rady. I tak siedział już piąty miesiąc". *** Po czterech tygodniach wezwano Marka na przesłuchanie sądowe. "To wyglądało tak, że przenieśli mnie na inną salę, w której był duży ekran i wideokonferencja z sędzią – opowiada. – Wiedziałem, że nie mam możliwości, by starać się o legalizację pobytu, to podpisałem papier, że poddaję się procedurze dobrowolnego opuszczenia kraju". Dostał cztery miesiące na spakowanie się i powrót do Polski. Po rozprawie, gdy wpłynęła kaucja, Marek wyszedł na wolność. Do 25 lipca miał w sądzie imigracyjnym w Ohio, osobiście, przedstawić plan podróży. Tuż po opuszczeniu więzienia zorientował się, że nie oddano mu ani prawa jazdy, ani paszportu. "Gdy zadzwoniłem do więzienia, to powiedzieli, że immigration zatrzymało. Jak prawnik się z nimi skontaktował, to się wyparli i powiedzieli, że nie zdeponowali tych dokumentów, mimo że na kwicie z więzienia – czarno na białym – było napisane, że mi te dokumenty zabrali" – opowiada Marek, który bez żadnego dokumentu tożsamości ma teraz bardzo utrudnione życie. "ID trzeba pokazać w banku i jak kontener do Polski wysyłasz... Nie wiem, co oni sobie wyobrażają, jak mam się spakować i wyjechać" – mówi poirytowany. Inna sprawa to nakaz stawienia się biletem powrotnym w sądzie w Ohio. "Jak bez prawa jazdy i dokumentów miałem tam się dostać? Nikt mnie taki kawał drogi samochodem nie zawiezie. Autobus jedzie osiem godzin w jedną stronę i osiem w drugą. Też nie wiadomo, czy by mnie wypuścili z powrotem do domu. Może znowu by zatrzymali i dowieźli z więzienia prosto na lotnisko. Zresztą może dlatego radzili, żeby bilet powrotny z Ohio kupić" – zastanawia się nasz bohater. *** Wrócił do domu w drugiej połowie maja, już po komunii Mateusza. Od razu zaczął szykować się do powrotu do Polski. Sprzedał telewizory i jeden samochód, zaczął rozdawać meble, zlikwidował akwarium i znalazł rodziny, którym pod opiekę oddał swoje czworonogi. "Psów mi najbardziej szkoda. Ale na szczęście trafiły do bardzo dobrych ludzi" – opowiada. W międzyczasie ktoś polecił mu prawnika z Nowego Jorku, który prowadzi sprawy imigracyjne. "Znalazł mi program, w ramach którego mam odroczoną deportację do 2 lat. Teoretycznie, bo w praktyce to nie wiem, jak to będzie wyglądało. Potem mógłbym się ewentualnie starać o zieloną kartę, ale już nie chcę tutaj zostawać. Chcę wracać do Polski" – twierdzi Marek. Cieszy się jednak, że dzięki odroczeniu może z Justyną zostać przynajmniej do jej rozprawy w sądzie imigracyjnym, wyznaczonej na koniec roku. "Nie chcę jej tu samej, z dzieckiem, zostawiać" – podkreśla. Justyna jeszcze nie podpisała żadnych papierów. Raz musiała zameldować się w urzędzie imigracyjnym w Nowym Jorku. "Czeka na rozprawę, ale mówią, że będzie mogła ubiegać się o Social Security i pozwolenie na pracę" – relacjonuje. Zdecydowani są jednak najpóźniej za dwa lata wracać do Polski. "Co to za życie tutaj, tylko praca od rana do nocy" – mówi Marek, który bierze dodatkowe prace, żeby nadrobić wydatki związane z pobytem więzieniu: 5 tys. dol. – kaucja, prawnicy, opłaty imigracyjne, telefony z więzienia. "Ponad 10 tysięcy się uzbierało" – mówi. Jak będzie przez ten czas funkcjonował tu bez dokumentów? Jeździ na polskim prawie jazdy, ma też kopię tego amerykańskiego w telefonie. Może uda mu się wyrobić kolejne w Chicago. Czy się boi kolejnego aresztowania? "Jakaś obawa jest, ale w Nowym Jorku policja nie współpracuje z władzami imigracyjnymi. Jak cię zatrzymają za wykroczenie na drodze, idziesz do sądu, płacisz karę i na tym się kończy. Gdy cię złapią bez amerykańskiego prawa jazdy, pokażesz polskie, oni dadzą naganę, ty obiecasz, że już ostatni raz. Ale tu się nie da żyć bez samochodu" – mówi Marek. zrodlo : http://www.dziennik.com/publicystyka/artykul/miesiac-w-wiezieniu-imigracyjnym

Witam. Szybkie pytanie, w piątek wylatuje do Kanady, stamtąd zaś drogą lądowa do Stanów. Ny, stolica itd i mam pytanie! Wizę już mam oczywiście, papierki na wjazd do Kanady już w toku, ale teraz zauważyłem, że umowa w pracy kończy mi się w czwartek, a w piątek lecę. Czy może to mieć jakiś wpływ na granicy itd? Jakieś problemy mogą mi robić?

Witam, Pracuję obecnie jako projektant ubioru w Polsce, co jakiś czas przeglądam nowe oferty pracy w interesujących mnie firmach. Ostatnio trafiłam na ofertę pracy w Los Angeles. Jednym z pierwszych pytań, które pojawiły się w formularzu aplikacyjnym to "do you have legal authorization to work in the United States without the need of company sponsorship, at any time?" Po zaznaczeniu negatywnej odpowiedzi od razu pojawił się komunikat, że nie spełniam podstawowych wymogów by wziąć udział w procesie rekrutacji. Czy myślicie, że w takim wypadku jest jakakolwiek szansa na zatrudnienie w tej firmie? Z góry dziękuję za odpowiedź, Pozdrawiam