marwin

Nie jestem socjologiem, ale schylam sie ku utartemu przez czesc publikacji naukowych stwierdzeniu, ze plec odgrywa tu rowniez role (jakby pominieta przez Ciebie, gdy zwrociles uwage na charakter, wychowanie i geny): http://journal.sjdm.org/jdm06016.pdf Jest rowniez czesc publikacji laczaca chec podejmowania zachowan ryzykownych (co moze prowadzic do ryzyka utraty zycia) z tym, czy ktos jest wierzacy (wierzacy praktyukujacy, uznajacy siebie za mocno wierzacego etc). Nie mam zadnego linku pod reka. Ogolnie wnioskuje sie, ze osoba wierzaca jest w stanie podjac latwiej ryzyko zwiazane z utrata zycia w ziazku z podswiadomym (badz moze i swiadomym) pojmowaniem, ze nie jest to jeszcze jej koniec. NIe wiem, czy inne zachowanie ryzykowne (nie prowadzace potencjalnie do utraty zycia) sa skorelowane z religijnoscia.

Praca jest wazna. Dla mnie rowniez. Ale wraz z wiekiem coraz bardziej widze, ze jest 'zbyt wazna'. Jakos potrafie sobie wyobrazic zycie bez pracy. Zas bez zony, samemu z dziecmi, juz nie potrafie:/

Roznorodnosc ludzi i ich pogladow sprawia, ze swiat jest kompletny:) Skonczylismy z zona te same studia (ba, nawet ten sam rocznik, tylko ze zostalismy para rok po obronie). Ona pracowala wowczas w zawodzie w Pl, a ja sobie dlubalem jakies szlaczki za 1,200 zl/miesiac. W sumie ja pierwszy wyjechalem bez nich do USA, a ona po mniej wiecej 3 latach dolaczyla z dzieckiem (4.5-letnim, wielkie podziekowania dla kariny). Wowczas ja juz pracowalem w zawodzie i spokojnie pewnie moglbym ja wziac do firmy gdzie bylem. Byc moze zona nie zna technicznych pojec w jezyku angielskim, ale jakos nigdy (nie pamietam, Bog mi swiadkiem) nie slyszalem by mnie zapytala o jakies zagadnienie z naszej dziedziny. Wielokrotnie zas mowila: "Ilekroc na Ciebie patrze to widze, ze dziewczyny nie powinny robic studiow technicznych. My poprostu nie potrafimy tak myslec jak Ty". I ze mna nie dyskutuje mojej pracy, czesto wspomina, ze mogla zostac nauczycielka i pewnie by sie sprawdzila lepiej. Dobry Boze, gdybym ja jeszcze w domu mial z zona dyskutowac prace, byc korygowany lub naprowadzany na jakies rozwiazania - ja bym chyba zwariowal. Jak juz napisalem - roznorodnosc ludzi jest wspaniala. Sam dobrze wiem, ze jestem bardzo ciezki przypadek (i kazdy pracodawca me tego swiadomosc), i moim najlepszym sposobem pracy jest pokoj 8'x8' z zerowym kontaktem z innymi. Podwladnym daje bardzo duza swobode i mam szefa, ktory musi mi dawac ogromna swobode, bo inaczej sie zabijamy. Ja chyba jestem zadowolony, ze zona choc ma wiedze to jednak nie pyta mnie o prace i nie stara sie byc pomocna. Czasami rozwazamy bym zaczal cos 'samemu' (i zreszta robie moonlighting), ale zona w to nie ingeruje i mowi, ze raczej nie powinienem jej wciagac w przyszle plany. Jakos dobrze sie z tym czuje, ze w domu nie rozmawiamy o merytorycznych aspektach mojej pracy.

@katlia - nie znam sie, moze masz racje. Ocalilas dzieki temu @kzielu sprzed stu lat bycia samotnym;)

Zdecydowanie w zartobliwym tonie odpowiem, ze masz szczescie iz nie urodziles sie przed stu laty lub wczesniej;) Albo w jakies czesci swiata, gdzie wciaz sie zon do pracy nie posyla:) Nie musisz odpowiadac:)

Nie mam tu statystyk, ale pewnie moge umrzec jutro.Tak samo jak i oboje (albo nawet z dziecmi) mozemy zginac jadac autem, albo jakies podobne nieszczescie nas spotka. Moze sie zdarzyc. Jezeli jutro Ty zginiesz, to wcale nie uwazam, ze Twoj maz bedzie w lepszej sytuacji niz moja zona (zwlaszcza ze mna zyjacym, bo zdarzenia te sa nieskorelowane ze soba):)

Znakomity przyklad. Wtedy moje (a ja mam raczej plytkie) myslenie jest takie, ze to ona mnie zostawia. Wowczas sytuacja jest kompletnie odwrotna w sprawie co i kto traci i zostawia drugiej osobie.

Jako, ze tutaj i tak calkiem anonimowo, a sytuacja byc moze teoretyczna, a byc moze nie, to jakos tak moja myslenie jest uksztaltowane (i widzialo przypadki), ze jak sie juz odchodzi to zostawia sie wszystko drugiej osobie. Skoro chcialbym zaczac od nowa, to i od nowa niechaj sie sprawdze. Gdzies tam juz widzialem (jeszcze w Polsce) jakis dwoch amantow co jak juz zdecydowali sie odejsc to prawie doslownie z jedna walizka . O ile pewnie dorzucilym do tego moze jednego laptopa, jeden samochod i bron, to juz o to co na koncie bym sie raczej nie klocil. Tak czuje od lat, i nie daj Bog daj mi Boze na tyle sily;)

Dostrzegam to. Mamy tutaj do czynienia z rachunkiem zyskow i strat. Cos tracimy przez to ze zona jest w domu, ale zyskujemy cos innego.

Tam jest zaimek 'moja'. Ja sie czuje z tym dobrze, zona sie czuje chyba jeszcze lepiej. Z malym dzieckiem wciaz nie ma czasu na wiele, ale jakos jestesmy zgodni, ze nie ma sensu by pracowala. W domu zawsze jest cos do zrobienia - ona sie cieszy z tego co robi, a ja sie ciesze z takiego stanu rzeczy. Zona w USA nigdy nie pracowala. Bede szczery i napisze ze poki robilem doktorat w Polsce, to w wiekszosci (ogromnej) z tego co ona zarobila zylismy. Gdy tylko pojawilo sie pierwsze dziecko to zaprzestala pracy. I tak jest w moim mniemaniu dobrze. Mialem okazje pracowac z wieloma osobami i prawie kazdy (faktycznie to kazdy, ale moze o kims zapomnialem) kto mogl sobie pozwolic nie posylal zony do pracy. Ja mam ugotowane co lubie (upraszczam), a zona ma czas by chociazby obecnie uczyc sie grac na flecie (marzenia mlodosci). Gdy jest szkola zamknieta ze wzgledu na snieg lub dziecko jest chore - nie musimy myslec jak to rozwiazac. Gdy chcemy jechac na wakacje - jedynie patrzymy na to czy ja mam urlop i mozliwosc wziecia. Jej obecnosc w domu upraszcza BARDZO wiele w codziennym zyciu.

Jak juz tak mowimy o swoich 'niewyobrazeniach' to ja sobie nie wyobrazam, zeby moja zona musiala pracowac w sytuacji gdy sa dzieci.

@MeganMarkle and @katlia - jest jeszcze FMLA po narodzeniu dziecka (rozmiar firmy gra role). Bezplatne, ale masz ubezpieczenie.

Przegladnij moje posty. Mialem podobny problem do czasu az sie przenieslismy z NYC do Midwest. NIe zalujemy tej decyzji, i szczerze polecam znajomym ktorzy zostali na wybrzezu. Rozwaz - powinno sie udac:)

Kilka cytatow w odpowiedzi na Twoj post: "Czlowieka zawsze fascynowal postep, pociagalo go dokonywanie zmian i przekraczanie granic mozliwosci. Osiaganie tego, co ambitne lub nizwykle, jest jednak nierozerwalnie zwiazane z podejmowaniem ryzyka. W rzeczywistym swiecie korzysci sa bowiem dodatnio skorelowane z ryzykiem" - T. Zaleskiewicz, Przyjemnosc czy koniecznosc. Psychologia spostrzegania i podejmowania ryzyka, Gdansk 2005, s. 12. "Gdy wieje wiatr historii, ludziom jak pięknym ptakom, rosną skrzydła, natomiast trzęsą się portki pętakom" - Konstanty Ildefons Gałczyński 1953 Brr, az sam sie trzese, ze ja bawiac sie zawsze szkielkiem i okiem (tudziez tensorem i funkcjonalem) jakies cytaty jak po studiach humanitarnych (to Ci co potrzebuja pomocy po wyjsciu z uczelni) zarzucam, brrr. Czlowiek sie starzeje. Zreszta sam nick "Dudus" https://sjp.pl/duduś juz moglby swiadczyc o Twoim podejscie do ryzyka;)